[Ψαριανός]: Απ όλα τ άστρα τ ουρανού ένα είναι που σου μοιάζει ένα που βγαίνει το πουρνό όταν γλυκοχαράζει.
[Νταντωνάκη]: Κυπαρισσάκι μου ψηλό, ποια βρύση σε ποτίζει, που στέκεις πάντα δροσερό, κι ανθείς και λουλουδίζεις.
[μαζί]: Να χα το σύννεφ άλογο και τ άστρι χαλινάρι το φεγγαράκι της αυγής να ρχόμουν κάθε βράδυ. Αν μ αγαπάς κι είν όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.
[Ψαριανός]: Της θάλασσας τα κύματα τρέχω και δεν τρομάζω κι όταν σε συλλογίζομαι, τρέμω κι αναστενάζω.
[Νταντωνάκη]: Τι να σου πω; Τι να μου πεις; Εσύ καλά γνωρίζεις και την ψυχή και την καρδιά εσύ μου την ορίζεις.
[μαζί]: Να χα το σύννεφ άλογο και τ άστρι χαλινάρι το φεγγαράκι της αυγής να ρχόμουν κάθε βράδυ. Αν μ αγαπάς κι είν όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.
[Ψαριανός]: Εγώ είμ εκείνο το πουλί που στη φωτιά σιμώνω, καίγομαι, στάχτη γίνουμαι και πάλι ξανανιώνω.
[Νταντωνάκη]: Σαν είν η αγάπη μπιστική, παλιώνει, μηδέ λιώνει ανθεί και δένει στην καρδιά και ξανακαινουργώνει.
[μαζί]: Χωρίς αέρα το πουλί, χωρίς νερό το ψάρι χωρίς αγάπη δε βαστούν κόρη και παλικάρι. Αν μ αγαπάς κι είν όνειρο, ποτέ να μην ξυπνήσω γιατί με την αγάπη σου ποθώ να ξεψυχήσω.
