Αυτοκτόνησες.... και;

Τι είναι αυτό που δεν μπόρεσες να αντέξεις;
Τον όμορφο πλανήτη;
Το φως που δημιουργεί όλες τις εικόνες; Τα χρώματα; Τα περιγράμματα, τα γεμάτα σχήματα;

Είσαι τελικά άνθρωπος του σκότους.
Δεν έχεις έργο να ποιήσεις σε αυτή τη ζωή.
κι ό,τι κι άν έπραξες, άστοχο.

Άνθρωπος του σπηλαίου. Ίσα που φαντάστηκες τις σκιές.
Τις λάτρεψες.
Τις έκανες Θεό σου.

Το κληροδότημά σου όλο κι όλο αυτό:
Μια σκιά!

Εσύ που μπροστά ή πίσω απ τα παιδιά
αποφάσισες πως η ζωή δεν άξίζει,
απλώς θα λησμονηθείς...
μικρός κι ανάξιος,

αυτό σου έπρεπε απ την αρχή....


(για όλους αυτούς που έχουν αποφασίσει πως δεν αντεχουν,
που ξαναθυμήθηκαν την εποχή
που ρίχνονταν οικιοθελώς στα λιοντάρια,
για όλους αυτούς, που νομίζουν ότι
θα τους χρήσουμε Μάρτυρες!)

ΑΝΑΜΝΗΣΤΙΚΑ - ΔΩΡΑ

χειροποίητα αναμνηστικά- διαφημιστικά δώρα,

 για να ξεχωρίζει η επιχείρησή σας, 

να σας θυμούνται για την ιδιαιτερότητά σας.

διαδραστική έκθεση στα Βριλήσσια

Πέμπτη 31 Μαρτίου, στις 19.00 στο ΤΥΠΕΤ (Π.Μπακογιάννη- Πλαταιών- Υμηττου)

 στην αίθουσα Νίκος Εγγονόπουλος, στα Βριλήσσια,

θα γίνει η έκθεση των παιδιών 

απο το εργαστήρι παιδικής χειροτεχνίας εικαστικών αντικειμένων.

 Σας περιμένουμε όλους!!!!

Η έκθεση είναι διαδραστική!!!!

ΛΟΥΔΟΒΙΚΟΣ ΤΩΝ ΑΝΩΓΕΙΩΝ - ΠΟΥ Η ΑΓΑΠΗ ΚΑΤΟΙΚΕΙ

επειδη βαρέθηκα τους 'εικαστικούς" που κλείνουν τα μάτια

είχα πάντα πρόβλημα με την "επαγγελματική μου ταυτότητα"

Ασχολούμαι με τόσα πολλά... Και πολλές φορες, αντικείμενα διαφορετικά μεταξύ τους.
Τον τελευταίο καιρό νόμιζα ότι είχα βρει την ιδιότητα που με εκφράζει: Εικαστικός- Εμψυχωτής.
Καλό ακούγεται... Περιέχει το θέατρο, τα μαθήματα, τα παιχνίδια, κάπου εκεί μέσα κολλάω και τη δημοσιογραφία....

Μέχρι προχθές το βράδυ. Που βρέθηκα με "συναδέλφους" εικαστικούς! (αμιγώς εικαστικοί, από αυτούς που το γράφουν σε κάρτες, το λένε δυνατά, το υπογράφουν, ε και κοιτάνε με μισή ματιά εμάς τους πληβείους...)

Αποτέλεσμα της βραδιάς; Να ψάχνω πάλι να βρώ "ταμπελάκι"...

Μου λέγανε και τα παιδιά, μου παραπονιόντουσαν και οι φοιτητές, πως οι καθηγητές κι οι δάσκαλοι που τους διδάσκουν εικαστικά, απορρίπτουν πολλές φορές τα έργα τους.   Γιατί; (πάντα ρωτάω....) -Δεν είναι καλά (λένε).

κι είμαι λοιπον σε αυτην τη συνάντηση... και ακούω τους ειδήμονες να συζητούν περί μαθητών (ενηλίκων). "κάνουν ό,τι θέλουνε. ένας μου έιπε ότι θέλει να ζωγραφίζει μόνο λουλούδια!!!" (και γιατί να μην το κάνει άμα του αρεσει;;;;;) "εμένα που μου ζωγραφισε τα ζουμπούλια και του λέω δεν τα έκανες καλά, ξέρεις τι μου απάντησε; ότι έτσι του αρέσουν. Ε και του λέω κι εγώ αυτά δεν είναι ζουμπούλια είναι φρατζόλες"

Ευτυχώς που δε μίλησα!!!! (τα καλά του να μεγαλώνεις... αποκτας τη σοφία της σιωπής)
Αλλά αποφάσισα να γράψω! Και να δηλώσω την άποψή μου προς όσους είναι ή επιθυμούν να γίνουν μαθητες μου.
1. Ο καθένας μας βλέπει διαφορετικά (ευτυχώς για τη Δημιουργία) .Περί ζουμπουλιών και φρατζόλας ο λόγος...
2. Η Τεχνη είναι έκφραση. εκφράζουμε καποια βαθιά κομμάτια μας που θέλουμε να αποκωδικοποιήοσυμε.... εάν ο καταλύτης για αυτόν τον τρόπο αυτογνωσίας είναι τα λουλούδια, τι πειράζει;
3. Πόσο ακόμα δεν θα αποδεχομαστε τη μοναδικότητα του καθενός; Την ιδιαιτερότητα του ατόμου; Τον προσωπικό τρόπο έκφρασης;

Το παν γύρω μας καταρρέει. Ο παλαιός τρόπος αποδείχθηκε ανεπαρκής. Κι εμείς ακόμα εμμενουμε σε πεπερασμένα πρότυπα συμπεριφορών και νοοτροπίας.
Εάν οι δάσκαλοι της Τεχνης δεν εννοούν να διευρύνουν τη σκέψη τους, εάν οι άνθρωποι που ασχολούνται με την προώθηση του πολιτισμού, του πνεύματος, οι άνθρωποι που πρώτοι ενστερνίζονται "τα νέα ρεύματα" επαφίονται να κινούνται εντός στεροτύπων, τότε, η κοινωνία τους, χάρισμά τους.

Εμείς, θα χτίσουμε μια νέα πραγματικότητα, βασισμένοι τουλάχιστον στην αλληλοαποδοχή. Παρακαλώ όσοι εξακολουθούν να βλέπουν στην Τεχνη όρια, να αποσυρθούν. Έτσι κι αλλιώς τη θέα, δεν μπορούν να την εμποδίσουν....

Kavvadias - yara yara (ksemparkoi)

Κώστας Καρράς - Θυμήσου το Σεπτέμβρη .wmv

μια που εφυγε και ο Κώστας Καρράς...

καλλιτεχνικά σεμινάρια - παιδική χειροτεχνία

Παει κι αυτό...
Περίεργη χρονιά κι η φετινή...
Αλλαγές, ανατροπές...
Οι γονείς "μουδιασμένοι" κοινωνικα- οικονομικά...
Ερχόντουσαν στο εργαστήριο να φερουν τα παιδιά
κι έψαχναν μια σπίθα αισιοδοξίας να τους δοθεί...
Τα παιδιά μπερδεμένα, να εχουν ακούσει πολλά,
να έχουν κατανοήσει ελάχιστα
κι απλώς να νιώθουν έναν διάχυτο φόβο για το τι θα συμβεί...
Κι ύστερα άκουσα πως θα φύγουν...
Βρήκε δουλειά ο πατέρας στο Αμπουντάμπι
και θα έπαιρνε μαζί του κι όλη την οικογένεια...
Και μετά, ήρθε μια μητέρα και μου είπε
ότι δεν μπορούσε να αγοράσει τα υλικά για την χριστουγεννιάτικη κάρτα.

κι όμως - παρ όλ α αυτα- τα καταφέραμε!
Φτάσαμε ως το τέλος!
Χωρίς απώλειες!

Και στο τέλος του μήνα, έχουμε την έκθεσή μας.
Ψάξαμε στους δρόμους και βρηκαμε παλέτες,
στα μανάβικά και στις λαϊκές αγορές να μαζέψουμε καφάσια...
Θα τη στήσουμε την έκθεση, με ό,τι έχουμε, με ό,τι μπορούμε,
αλλά, θα τη στησουμε!!!!

Και θα περνάμε στα εργαστήριά μας πάντα καλά,
και θα το δείχνουμε σε όλους πόσο καλά περνάμε!!!!!