κάπως έτσι

...και κάπως έτσι, συνεχίζω και μεγαλώνω.
Πότε με γέλια, επειδή κάποιος σκόνταψε και ήταν αστείος ο τρόπος που έπεφτε...
Τόσο αστείος που γέλαγε κι ο ίδιος.
Και πότε με δάκρυα, όταν εκεί που πας αγκομαχώντας, ένα άγγιγμα σε ζεσταίνει και σε δυναμώνει ξανά, λες κι από πάνω σου φύγαν τα βάρη και ξαναπέταξες...

Κάπως έτσι.
Κι αν έψαξα σε λόγια αρχαίων και νέων, φιλοσσοφία κι επιστήμες.
Κι αν προσπάθησα πότε να κυριαρχώ, πότε να μη φαίνομαι καν,
Μονάχα μία στιγμή τα κατάφερα.
Σε μια κορφή, σε μια ηλιαχτίδα,
σ ένα γαλάζιο ή σ ένα σύννεφο απ αυτά που τρέχουν να κρύψουν το Μέγα Μυστικό,
μονάχα τότε, μονάχα εκεί, ανήκα κάπου. Κάπου εκεί. Κάπου πουθενά.
Αιώρηση.
Για ένα χαμόγελο και δυο μάτια , που  γύρω τους αχνοφαινόταν ο χρόνος...