Μάνη- Ταΰγετος

 Έρωτας με ένα Βουνό...

...Βρέχει. Ο αέρας παγωμένος. Κι όμως, άνοιξα τα χέρια ν αγκαλιάσω το Βουνό, κι οι παλάμες καίγονται.

Κλείνω τα μάτια και βλέπω τα χρώματα της καύσης. Απο το διάφανο πορτοκαλί, μέχρι το φως. Ακριβώς όπως στον ήλιο. Τα σωθικά της γης κοχλάζουν στις ίδιες δονήσεις με τον ζωοδότη πλανήτη. Το κέντρο μας ομοούσιο του γύρω ...

οι άνθρωποι εδώ, δεν πλάστηκαν από χώμα και νερό,
 μα απο πέτρα και ήλιο.

Κρατάω στα χέρια μου την καρδιά του Ταΰγετου.

Δύναμη βαθιά - αρσενική. Γεννήτορας της πλάσης. Μαγεία απόκρυφη- έκρηξη Δημιουργίας και Υψηλών (μυστικών για τα μάτια) Ιδεών. Εικόνες νεφών εγκύμων κεραυνών καταστροφής. Αισθήσεις λάβας καυτής μετουσίωσης.

Προσφέρων κορφές- από πίσω πάντα να κρύβεται το Κάτι. Μόνο προχωράς. 

Τα θηρία υποχωρούν- μικραίνουν- χάνονται. Κάθε βήμα σε Υψηλώνει ν αγγίξεις το Ανέγγιχτο. Σε κάθε βήμα το Όλον απλώνεται.

Από πέτρα, ουρανό κι αλάτι

(Από τις σημειώσεις του βιβλίου για τον Μπάρμπα-Γιάννη το Σοφό...)