Αυτοκτόνησες.... και;

Τι είναι αυτό που δεν μπόρεσες να αντέξεις;
Τον όμορφο πλανήτη;
Το φως που δημιουργεί όλες τις εικόνες; Τα χρώματα; Τα περιγράμματα, τα γεμάτα σχήματα;

Είσαι τελικά άνθρωπος του σκότους.
Δεν έχεις έργο να ποιήσεις σε αυτή τη ζωή.
κι ό,τι κι άν έπραξες, άστοχο.

Άνθρωπος του σπηλαίου. Ίσα που φαντάστηκες τις σκιές.
Τις λάτρεψες.
Τις έκανες Θεό σου.

Το κληροδότημά σου όλο κι όλο αυτό:
Μια σκιά!

Εσύ που μπροστά ή πίσω απ τα παιδιά
αποφάσισες πως η ζωή δεν άξίζει,
απλώς θα λησμονηθείς...
μικρός κι ανάξιος,

αυτό σου έπρεπε απ την αρχή....


(για όλους αυτούς που έχουν αποφασίσει πως δεν αντεχουν,
που ξαναθυμήθηκαν την εποχή
που ρίχνονταν οικιοθελώς στα λιοντάρια,
για όλους αυτούς, που νομίζουν ότι
θα τους χρήσουμε Μάρτυρες!)