είχα πάντα πρόβλημα με την "επαγγελματική μου ταυτότητα"
Ασχολούμαι με τόσα πολλά... Και πολλές φορες, αντικείμενα διαφορετικά μεταξύ τους.
Τον τελευταίο καιρό νόμιζα ότι είχα βρει την ιδιότητα που με εκφράζει: Εικαστικός- Εμψυχωτής.
Καλό ακούγεται... Περιέχει το θέατρο, τα μαθήματα, τα παιχνίδια, κάπου εκεί μέσα κολλάω και τη δημοσιογραφία....
Μέχρι προχθές το βράδυ. Που βρέθηκα με "συναδέλφους" εικαστικούς! (αμιγώς εικαστικοί, από αυτούς που το γράφουν σε κάρτες, το λένε δυνατά, το υπογράφουν, ε και κοιτάνε με μισή ματιά εμάς τους πληβείους...)
Αποτέλεσμα της βραδιάς; Να ψάχνω πάλι να βρώ "ταμπελάκι"...
Μου λέγανε και τα παιδιά, μου παραπονιόντουσαν και οι φοιτητές, πως οι καθηγητές κι οι δάσκαλοι που τους διδάσκουν εικαστικά, απορρίπτουν πολλές φορές τα έργα τους. Γιατί; (πάντα ρωτάω....) -Δεν είναι καλά (λένε).
κι είμαι λοιπον σε αυτην τη συνάντηση... και ακούω τους ειδήμονες να συζητούν περί μαθητών (ενηλίκων). "κάνουν ό,τι θέλουνε. ένας μου έιπε ότι θέλει να ζωγραφίζει μόνο λουλούδια!!!" (και γιατί να μην το κάνει άμα του αρεσει;;;;;) "εμένα που μου ζωγραφισε τα ζουμπούλια και του λέω δεν τα έκανες καλά, ξέρεις τι μου απάντησε; ότι έτσι του αρέσουν. Ε και του λέω κι εγώ αυτά δεν είναι ζουμπούλια είναι φρατζόλες"
Ευτυχώς που δε μίλησα!!!! (τα καλά του να μεγαλώνεις... αποκτας τη σοφία της σιωπής)
Αλλά αποφάσισα να γράψω! Και να δηλώσω την άποψή μου προς όσους είναι ή επιθυμούν να γίνουν μαθητες μου.
1. Ο καθένας μας βλέπει διαφορετικά (ευτυχώς για τη Δημιουργία) .Περί ζουμπουλιών και φρατζόλας ο λόγος...
2. Η Τεχνη είναι έκφραση. εκφράζουμε καποια βαθιά κομμάτια μας που θέλουμε να αποκωδικοποιήοσυμε.... εάν ο καταλύτης για αυτόν τον τρόπο αυτογνωσίας είναι τα λουλούδια, τι πειράζει;
3. Πόσο ακόμα δεν θα αποδεχομαστε τη μοναδικότητα του καθενός; Την ιδιαιτερότητα του ατόμου; Τον προσωπικό τρόπο έκφρασης;
Το παν γύρω μας καταρρέει. Ο παλαιός τρόπος αποδείχθηκε ανεπαρκής. Κι εμείς ακόμα εμμενουμε σε πεπερασμένα πρότυπα συμπεριφορών και νοοτροπίας.
Εάν οι δάσκαλοι της Τεχνης δεν εννοούν να διευρύνουν τη σκέψη τους, εάν οι άνθρωποι που ασχολούνται με την προώθηση του πολιτισμού, του πνεύματος, οι άνθρωποι που πρώτοι ενστερνίζονται "τα νέα ρεύματα" επαφίονται να κινούνται εντός στεροτύπων, τότε, η κοινωνία τους, χάρισμά τους.
Εμείς, θα χτίσουμε μια νέα πραγματικότητα, βασισμένοι τουλάχιστον στην αλληλοαποδοχή. Παρακαλώ όσοι εξακολουθούν να βλέπουν στην Τεχνη όρια, να αποσυρθούν. Έτσι κι αλλιώς τη θέα, δεν μπορούν να την εμποδίσουν....
Ασχολούμαι με τόσα πολλά... Και πολλές φορες, αντικείμενα διαφορετικά μεταξύ τους.
Τον τελευταίο καιρό νόμιζα ότι είχα βρει την ιδιότητα που με εκφράζει: Εικαστικός- Εμψυχωτής.
Καλό ακούγεται... Περιέχει το θέατρο, τα μαθήματα, τα παιχνίδια, κάπου εκεί μέσα κολλάω και τη δημοσιογραφία....
Μέχρι προχθές το βράδυ. Που βρέθηκα με "συναδέλφους" εικαστικούς! (αμιγώς εικαστικοί, από αυτούς που το γράφουν σε κάρτες, το λένε δυνατά, το υπογράφουν, ε και κοιτάνε με μισή ματιά εμάς τους πληβείους...)
Αποτέλεσμα της βραδιάς; Να ψάχνω πάλι να βρώ "ταμπελάκι"...
Μου λέγανε και τα παιδιά, μου παραπονιόντουσαν και οι φοιτητές, πως οι καθηγητές κι οι δάσκαλοι που τους διδάσκουν εικαστικά, απορρίπτουν πολλές φορές τα έργα τους. Γιατί; (πάντα ρωτάω....) -Δεν είναι καλά (λένε).
κι είμαι λοιπον σε αυτην τη συνάντηση... και ακούω τους ειδήμονες να συζητούν περί μαθητών (ενηλίκων). "κάνουν ό,τι θέλουνε. ένας μου έιπε ότι θέλει να ζωγραφίζει μόνο λουλούδια!!!" (και γιατί να μην το κάνει άμα του αρεσει;;;;;) "εμένα που μου ζωγραφισε τα ζουμπούλια και του λέω δεν τα έκανες καλά, ξέρεις τι μου απάντησε; ότι έτσι του αρέσουν. Ε και του λέω κι εγώ αυτά δεν είναι ζουμπούλια είναι φρατζόλες"
Ευτυχώς που δε μίλησα!!!! (τα καλά του να μεγαλώνεις... αποκτας τη σοφία της σιωπής)
Αλλά αποφάσισα να γράψω! Και να δηλώσω την άποψή μου προς όσους είναι ή επιθυμούν να γίνουν μαθητες μου.
1. Ο καθένας μας βλέπει διαφορετικά (ευτυχώς για τη Δημιουργία) .Περί ζουμπουλιών και φρατζόλας ο λόγος...
2. Η Τεχνη είναι έκφραση. εκφράζουμε καποια βαθιά κομμάτια μας που θέλουμε να αποκωδικοποιήοσυμε.... εάν ο καταλύτης για αυτόν τον τρόπο αυτογνωσίας είναι τα λουλούδια, τι πειράζει;
3. Πόσο ακόμα δεν θα αποδεχομαστε τη μοναδικότητα του καθενός; Την ιδιαιτερότητα του ατόμου; Τον προσωπικό τρόπο έκφρασης;
Το παν γύρω μας καταρρέει. Ο παλαιός τρόπος αποδείχθηκε ανεπαρκής. Κι εμείς ακόμα εμμενουμε σε πεπερασμένα πρότυπα συμπεριφορών και νοοτροπίας.
Εάν οι δάσκαλοι της Τεχνης δεν εννοούν να διευρύνουν τη σκέψη τους, εάν οι άνθρωποι που ασχολούνται με την προώθηση του πολιτισμού, του πνεύματος, οι άνθρωποι που πρώτοι ενστερνίζονται "τα νέα ρεύματα" επαφίονται να κινούνται εντός στεροτύπων, τότε, η κοινωνία τους, χάρισμά τους.
Εμείς, θα χτίσουμε μια νέα πραγματικότητα, βασισμένοι τουλάχιστον στην αλληλοαποδοχή. Παρακαλώ όσοι εξακολουθούν να βλέπουν στην Τεχνη όρια, να αποσυρθούν. Έτσι κι αλλιώς τη θέα, δεν μπορούν να την εμποδίσουν....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου