ο Χριστός ο δικός μου έχει μηχανή χιλιάρα

...κι έτσι πιάσαμε χθες την κουβέντα... τα παιδιά, που έιναι τα παιδιά; γιατί γίνανε μεγάλοι;
που έιναι εκείνη η ορμή που δε σ άφηνε να πάρεις ανάσα;
 κι έκανες το ένα λαθος πίσω απ το άλλο..
λάθος βιβλία, λάθος παρέες, λάθος ποτήρι...

και μάτωνες,κι απ το αίμα μάθαινες, πόσο ζεστή είναι η καρδιά σου.
Υπήρχαν και κανα δυο που το φοβόντουσαν και βάζανε τα κλάμματα,
αλλά αυτούς τους κοροϊδεύαμε, κι έτσι γίναμε όλοι σκληροί.

Κι ύστερα ήταν τα όνειρα... τα όνειρα όταν μισοκοιμόμασταν , που προσπαθούσαμε να φέρουμε τη ζωή στα μέτρα μας, τα όνειρα που κάναμε στην τάξη (και σε ρώταγε ξαφνικά η καθηγήτρια των θρησκευτικών : γιατι παιδί μου Ταβουλαρέα χαζογελάς; κι απαντούσες μ ένα τεράστιο χαμόγελο: Μα ο Χριστός ο δικός μου έχει μηχανή χιλιάρα....)

Και μια ελευθερία... Μια Ελευθερία που είχα συμμαθήτρια στο λύκειο και τη φωνάζαμε Ρίτσα... Πόσο κοντύναμε την ελευθερία μας....

Κι ηρθαμε τώρα και κάναμε παιδιά... Τ α εκπαιδεύουμε στο ίδιο σύστημα που εκπαιδευτήκαμε κι εμείς. Μόνο που οι Δάσκαλοι βαρέθηκαν - λουφάξανε.... (όχι όλοι φίλε Νίκο, αλλά εσύ είσαι από τις φωτεινές εξαιρέσεις ...)

Και γίναμε κι εμείς γονείς με κατανόηση... κι έτσι φτιάξαμε μια κοινωνία χλιαρή... Ευτυχώς δηλαδή που ήρθε κι η κρίση και βρήκαμε κάτι ν αντιδράσουμε, κάτι να συζητάμε...

Αλλά ακόμα κι αυτή (η κρίση) είναι ελεγχόμενη... ελέγχουμε το ρεύμα, το μισθό, περιορίζουμε - λέει- τις ανάγκες μας.... Κι είπαμε και στα παιδιά: περιορίστε την ύπαρξή σας....

Ποιος ξέρει, ίσως με ένα άδειο κουτάκι μπύρας στο δρόμο, να ξαναρχίσουμε να παίζουμε ποδόσφαιρο- πασούλες.... Ίσως μ αυτό το άδειο κουτάκι της μπύρας να αρχίσει η επανάσταση....