Ποίησης συνέχεια! (2ο)

Στον Άρχοντα ψηλά, προσφέρω καλάθι γεμάτο καρπούς

ανάμνηση γης, λάσπη και αίμα.

στον Αφέντη βαθιά, που έδεσε τα πόδια του με φύκια, νύχια και φτέρνες

ταπεινά δωρίζω φιλί, πνοή Θεού, μια ανάσα.

Μαγικά φανάρια και καμπάνες σιδερένιες βαριές

Το δρόμο του Ενός ετοιμάζουν

Σκάβουν, πλάθουν, γεύονται

ξωτικά του ύπνου,

προπομπός νοθευμένης επανάληψης.

Τα πάντα στη Δημιουργία αποδίδονται.

Μα δώς μου λίγο το Χέρι σου ν΄ αγγίξω

Να φιλήσω στα Μάτια σου το φως

Κουλουριασμένη να χωρέσω ξανά στην Παλάμη σου

Τα Δάχτυλά σου Κάγκελα,

από κει να μην ξεφεύγω.

Ασφαλής,