Άγγελοι ψηλοί, βλοσυροί,
Πονεμένοι,
την πίκρα τους καλά έκρυψαν
στο αυστηρό τους βλέμμα.
Βοήθεια δε ζήτησαν,
μόνοι πορεύτηκαν.
Καταιγίδες, κυκλώνες, αστραπές και βροντές
ανάμεσά τους πέρασαν.
Και επιβίωσαν.
Τα άσπρα τους, τα άυλα κορμιά
βραχήκανε, βαρύνανε, για λίγο τους τραβήξανε στη γη.
Δυνατοί, σκληροί και άκαμπτοι
σκόρπισαν μπαχάρια και πιπέρια πίσω τους,
κι ο ουρανός τους ρούφηξε ξανά κοντά του.
Έτσι τώρα, διαβαίνουν στα σύννεφα,
Και μετράνε τις αποστάσεις των άστρων.
Αρχάγγελος γλυκός και γέρος, φωτισμένος,
Ξεκίνησε να μ΄ έβρει, παρηγοριά και δύναμη
να με γεμίσει.
Μα περνώντας στους δρόμους της ζωής μου,
γύρω του μαραίνονταν τα στάχια,
τα δάση καίγονταν,
η θάλασσα άφριζε,
κι ο αέρας μύριζε θανατικό.
Φοβήθηκε ο δάσκαλος,
έπιασε τη μοίρα μου στα μάτια μου να δει,
τυφλώθηκε.
Ψαχούλεψε τότε τους καρπούς,
και βρήκε σημάδια θεϊκά. Αποτρόπαια και βαθιά χωρίσματα, του καλού, του κακού, του φωτός και του σκότους.
Μύρο διαβασμένο σε εφτά ανατολές, με άλειψε,
στην Αγία Τριάδα (ή Τετράδα), με έταξε,
φυλαγμένη χρόνια προσευχή, στο μέτωπο μου φύσηξε.
Μάταιος κόπος.
Απλά μάταιος κόπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου